Tikkeltje ingestort

 De afgelopen dagen ben ik een beetje ingestort. Ik noemde het eerder al: de afterparty van mijn sociale batterij. Maar eerlijk is eerlijk… deze afterparty voelt inmiddels wel erg lang. We zijn inmiddels een week verder en ik ben nog steeds aan het bijkomen van mijn verjaardag.

En het ligt natuurlijk niet alleen aan mijn verjaardag. Er speelt van alles tegelijk. De gezondheid van mijn schoonvader gaat niet goed. Mijn ouders gaan binnenkort verhuizen. Mijn vader heeft bestralingen nodig. Het zijn allemaal dingen die in mijn hoofd blijven rondzingen en langzaam maar zeker mijn prikkel-emmertje vullen.

Daar bovenop komt mijn alexithymie — een duur woord voor “niet zo goed weten wat je voelt” - het is een autisme-dingetje. Het betekent voor mij dat ik de impact van slecht nieuws vaak compleet verkeerd inschat. Dan loop ik een halve dag rond alsof er niets aan de hand is… en ineens, om een minuscuul dingetje dat misgaat, barst ik in tranen uit. Een dramatische huilbui over iets totaal ongerelateerds. Het voelt raar, maar dit is hoe mijn systeem werkt.

En ja… dat alles bij elkaar zorgt er nu voor dat ik een beetje aan het instorten ben. Het is wat het is, even geen vrolijke blogpost, maar wel een eerlijke.... Ik hoop snel weer met wat gezelligers te komen 😊 En stiekem hoop ik op tips, want ik kan toch niet de enige zijn die af en toe door pittige tijden heen gaat. 

40 geworden!

 Afgelopen weekend was het dan zover: ik ben 40 geworden. En eerlijk? Ik vind het eigenlijk helemaal leuk. Geen horrorscenario’s, geen existentiele crisis, geen “help, ik word oud”. Gewoon… leuk. Het voelt een beetje alsof ik in een nieuwe fase stap waar ik steeds meer mezelf mag zijn. En dat vind ik eigenlijk alleen maar leuk.

Ik vierde het met een klein feestje — precies zoals ik het graag heb. ’s Ochtends kwam de familie langs en dat was ontspannen en gezellig (en heerlijk op tijd klaar 😉). ’s Avonds kwamen vrienden en dat voelde ook precies goed: warm, vertrouwd en gewoon heel gezellig. Het soort avond waarop je denkt: oh ja, dit zijn echt mijn mensen. Vrienden namen Hitster mee - echt een aanrader om er een gezellige avond van te maken! Ik denk dat ik het zelf ook ga kopen 😁

En dan, de dagen erna… tja. Mijn hoofd staat in standje “overvol met prikkels”. Het was ontzettend de moeite waard, maar ik merk ook dat ik echt even moet ontprikkelen. Alsof mijn sociale batterij een afterparty heeft gehouden zonder toestemming. Maar dat hoort er voor mij een beetje bij. Mooie dagen hebben soms een nasleep — en dat is oké.

Dus vandaag doe ik rustig aan. Een beetje nagenieten, een beetje bijkomen, en heel zachtjes landen in dit nieuwe decennium. 😉

Hoe vonden jullie het om 40 te worden? 

Een week later.... met vierkanten ogen

Opeens is er alweer een week voorbij. Ik had mezelf voorgenomen om wat regelmatiger te schrijven, maar eerlijk is eerlijk: daar kwam de afgelopen dagen weinig van terecht. Het was gewoon even zo’n week waarin alles door elkaar liep.

Dinsdagavond gingen we naar de première van Wicked For Good. Eerst deel 1, daarna meteen deel 2 erachteraan. Superleuk om mee te maken, maar jeetje… de volgende dag waren we compleet gesloopt. Zo lang opblijven is blijkbaar iets wat we inmiddels moeten trainen. 😂

Donderdag had Tobias een studiedag en ben ik nóg eens met hem naar Wicked For Good gegaan. Hij wilde zó graag mee, maar een middernachtelijke première is natuurlijk geen optie als je de volgende ochtend om half 9 op school moet zijn. En ik vond het totaal niet erg om het nog een keer te zien. De eerste keer had ik toch wat details gemist omdat ik half in slaap aan het wegzakken was.

Verder stond de week vooral in het teken van ons mini-marathonnetje: alle seizoenen van Stranger Things opnieuw kijken voordat morgen het nieuwe seizoen uitkomt. Ambitieus plan, alleen… we hebben het natuurlijk niet helemaal gehaald. Dus we starten binnenkort gewoon iets later met seizoen 5. Ook prima.

Project meer fruit eten

 Ik probeer de laatste tijd bewuster bezig te zijn met gezond eten, en één van de dingen die al heel lang op mijn “dit zou goed voor me zijn”-lijst staat, is meer fruit eten. Alleen: fruit en ik zijn niet altijd de beste vrienden.

Ik vergat het gewoon vaak, of ik had er ineens helemaal geen zin in omdat de textuur of temperatuur me tegenstaan. Dus heb ik besloten het anders aan te pakken en het écht onderdeel van mijn dag te maken.

Wat ik nu doe:

• Fruit opnemen in mijn dagelijkse routine.
  Een vast moment binnen mijn Flylady routine waarop ik check: heb ik al fruit gehad vandaag? Het maakt het een stuk makkelijker en minder willekeurig.

• Sander laten schillen.
  Ik heb echt een hekel aan schillen van fruit. Vooral dingen als ananas, terwijl ik dat wel echt mega lekker vind… het voelt altijd alsof ik een technische operatie moet uitvoeren en de glibberigheid vind ik ook heel vervelend. Sander vindt het gelukkig geen probleem om dat soort dingen even te doen, dus dat maakt het meteen toegankelijker. En daarna hebben we gelijk samen een gezellig fruit-momentje 😉

• Een reminder bij mijn boodschappen.
  Anders vergeet ik vaak om fruit te kopen. Nu staat er standaard bij mijn boodschappen: “check fruit”.

• Rekening houden met mijn autistische struggles.
  Fruit kan qua prikkels soms lastig zijn: te koud, te nat, te onvoorspelbaar. Een paar dingen helpen mij enorm:
  • Fruit op kamertemperatuur eten. Recht uit de koelkast is voor mij vaak te intens.
  • Eten met een vorkje. Dat klinkt klein, maar het scheelt me zoveel plakkerigheid en sensorische overload.
  
  

Het zijn geen wereldschokkende stappen, maar samen maken ze het voor mij wél haalbaar om meer fruit te eten zonder stress of gedoe. Nu nog volhouden. 😊

Wat is jullie favoriete fruitsoort? 

Kerst-oorbellen en verwachtingen

 Ik heb vorige week bij de Kruidvat kerstoorbellen gekocht. 6 paar, met kerstmannetjes, engeltjes, rendieren.... Maar één is al direct favoriet: van die heerlijk foute dingen, met een rood strikje en een klein belletje eraan. Je hoort ze zachtjes rinkelen als ik beweeg, alsof ik een kattenbelletje aan mijn oor heb hangen.

Iedereen vindt ze geweldig. “Ooooh, wat leuk!”, “Die passen echt bij jou!” – en ik geniet ervan, want eerlijk is eerlijk: het is ook gewoon feest in mijn oorlel.

Maar toen mijn autisme-coach ze zag, stelde ze (na een complimentje!!) een interessante vraag. Of ik niet overprikkeld raakte van het geluid van dat belletje. En ik moest daar echt even over nadenken. Want nee, eigenlijk totaal niet. Dat kleine gerinkel is blijkbaar binnen mijn tolerantiegrens. Sterker nog: ik word er juist hartstikke vrolijk van. 

Ik vind het wel grappig, omdat sommige mensen denken dat alles wat geluid maakt of aandacht trekt automatisch te veel is voor mij. Alsof autisme betekent: doe maar grauw, stil en op de achtergrond. Maar ik bén autistisch én ik draag rinkelende oorbellen met flair. Soms ga ik zelfs naar een lawaaierig concert. En ik functioneer nog steeds. 😁

Dus dat zette me aan het denken: Wat zouden mensen eigenlijk niet van jou verwachten?

Cursus EFT coaching

 Ik zit er al een tijdje over te denken om een cursus EFT (emotional freedom technique) coaching te gaan doen. Niet alleen voor mezelf, maar ook met het idee om anderen er misschien mee te kunnen helpen. Het heeft mij zó vaak goed gedaan dat ik soms denk: waarom zou ik daar niet iets mee doen om anderen er ook mee te kunnen helpen?

Tegelijk voel ik ook onzekerheid. Er zijn al zoveel mensen die iets doen met coaching, ontspanning of zelfontwikkeling. Zou er echt iemand op mij zitten te wachten? En heb ik er wel genoeg aan toe te voegen? Dit soort vragen spelen dan direct door mijn hoofd en zorgen ervoor dat ik me toch wel geremd voel om hier stappen in te ondernemen. 

Maar tegelijkertijd: ergens voelt het ook gewoon als een logische volgende stap. EFT is iets wat dicht bij me staat, wat ik goed begrijp en waar ik achter sta. Misschien is dat eigenlijk al genoeg reden om het te proberen — niet omdat ik zeker weet dat het iets oplevert, maar omdat het goed voelt om te onderzoeken.

Ik hoef het niet nu allemaal te weten. Eerst maar eens kijken waar die nieuwsgierigheid me brengt, uitzoeken welke stappen ik zou moeten ondernemen.... Ik ben benieuwd waar dit schip uiteindelijk strandt. 

Van miskoop naar verhuur-succes

 Tien jaar geleden dacht ik een geweldige aankoop te doen: een stoomreiniger. Zo’n apparaat dat alles blinkend schoon zou maken — van voegen tot gordijnen. Ik zag het al helemaal voor me: een fris huis, minder schoonmaakmiddelen en vooral gemak. In werkelijkheid gebruikten we hem misschien drie keer. Eerlijk gezegd was het gewoon te veel gedoe om hem erbij te pakken. Een klassiek voorbeeld van een miskoop die daarna jarenlang in de kast stond te verstoffen. Sander had weer eens gelijk - die zei namelijk al direct dat het een miskoop zou zijn. 😅

Totdat we een paar maanden geleden ontdekten dat je spullen kunt verhuren via Peerby. Eerst waren we een beetje huiverig (“Wie wil nou onze oude stoomreiniger lenen?”), maar al snel kwamen de eerste verzoeken binnen. Blijkbaar zijn er genoeg mensen die hem af en toe nodig hebben — maar hem niet willen kopen.

En zo veranderde die nutteloze aankoop in een klein inkomstenbronnetje. We verdienen er geen fortuin mee, maar elke keer dat iemand hem ophaalt, voelt het alsof die oude miskoop eindelijk zijn nut bewijst. We hebben de stoomreiniger in elk geval terugverdient! Bovendien is het duurzaam: één apparaat wordt door meerdere mensen gebruikt in plaats van dat iedereen er zelf één aanschaft.

Wat ooit frustrerend voelde (“Waarom hebben we dit ding gekocht? Waarom kom ik hem nu alwéér tegen tijdens het opruimen?”), is nu iets waar we een beetje trots op zijn. Niet omdat we zoveel verdienen, maar omdat we slim omgaan met wat we al hebben. En wie weet, ooit, ga ik hem ook wel eens zelf gebruiken 😜

De eerste onvoldoende

Tobias heeft zijn eerste onvoldoende gehaald: een 5,2 voor Engels. De ironie is groot, want Engels is juist het vak waar hij zelf heel zeker over is — hij praat het vloeiend tijdens het gamen, kent talloze Engelse woorden, en vindt school-Engels meestal maar makkelijk. Deze keer had hij dus niet geleerd. Want, zei hij, “ik kan dit toch al.” Tja. Blijkbaar niet helemaal.

We hebben er niet meteen een drama van gemaakt. Iedereen zakt wel eens door het ijs, en fouten zijn ook gewoon leerervaringen. Maar het is wel een goed moment om even de balans op te maken. Ons uitgangspunt is simpel: als het goed gaat, laten we los. En als de cijfers beginnen te zakken, trekken we de teugels weer wat strakker aan en houden hem meer in de gaten. Niet als straf, maar als steun — om hem te helpen weer grip te krijgen.

Dus nu even wat meer structuur rond leren en plannen. En hopelijk de volgende keer weer een voldoende - vanaf vandaag heeft hij toetsweek, dus mag hij laten zien dat hij goed heeft geleerd. Want van fouten leer je, ook als je denkt dat je het allemaal al weet. 😊

PS: verder haalt hij allemaal goede cijfers, dus we zijn sowieso heel trots op hem. 

Hoera, Tobias 12 jaar

Gister werd Tobias twaalf. Twaalf! Dat voelt groot. Een beetje alsof hij niet meer echt een kind is, maar opeens een echte puber. En naast dat ik daar als moeder natuurlijk even sentimenteel van word, merk ik ook dat zijn leeftijd ineens op allerlei plekken gevolgen heeft — vooral financieel.

Want blijkbaar is twaalf een magische grens.
Vanaf nu betaalt hij volwassen prijs in het openbaar vervoer. Geen kinderkaartje meer voor de trein of bus. Uit eten bij een all you can eat? We betalen voor hem hetzelfde als voor onszelf. 
En in sommige pretparken of musea? Ook daar mag hij nu “volwassen” bedragen aftikken.

En ergens voelt dat zo gek. Want ik zie in hem nog steeds dat kleine jongetje dat met zijn rugzakje op de achterbank zat te zingen, of eindeloos kon praten over Pokemon. Hij is wel gegroeid, letterlijk en figuurlijk, maar volwassen prijzen? Nee, natuurlijk niet! 

Toch dwingt dit soort praktische dingen me om te zien: ja, hij wordt groot. Niet alleen in lengte (want serieus, hij groeit sommige volwassen mensen al voorbij!), maar ook in zelfstandigheid. Hij fietst zelf naar school, weet hoe hij moet pinnen en kan op sommige gebieden inmiddels beter met zijn telefoon omgaan dan ik.

Het voelt een beetje als een overgangsritueel — maar dan eentje die vooral zichtbaar is in mijn portemonnee. 😅 En ergens hoort dat er ook bij: dat stukje loslaten, beetje bij beetje, terwijl je meegroeit in de nieuwe fase.

Dus vooruit: welkom bij de volwassen prijzen, Tobias. Maar thuis mag je nog gewoon kind zijn, met warme chocolademelk, een dekentje op de bank en lekker samen films kijken. 

Marktplaats en Sinterklaas

 Bij ons thuis zijn we de afgelopen weken flink aan het opruimen. Spullen die al een tijdje in de kast liggen, krijgen nu een tweede kans op Marktplaats. Vooral het speelgoed van Tobias waar hij inmiddels te groot voor is, gaat in de verkoop. Het geld dat we daarmee ophalen, is niet voor onszelf — Tobias spaart voor een Nintendo Switch 2, dus het is meteen een 'goed doel' voor hem en extra motivatie om mee te helpen met het opruimen.

Rond Sinterklaas hopen we dat dit een perfect moment is om speelgoed te verkopen. Veel ouders zijn juist nu op zoek naar leuke cadeaus voor een lagere prijs. Tweedehands speelgoed is populair, en terecht: het is duurzaam, betaalbaar en vaak nog in uitstekende staat. Zo verkochten we onze Grimm regenboog binnen één dag! 

Wat het iets minder goed doet momenteel is buitenspeelgoed. Tobias' skeelers krijgen we totaal geen reacties over. Die kunnen we waarschijnlijk beter vlak voor de zomervakantie proberen te verkopen. 

Foto van de koopwaar

Tegelijkertijd probeer ik ook niet teveel tegelijk op Marktplaats te zetten, want er gaat best veel tijd zitten in iedereen beantwoorden. Dus ik zet 1 artikel per dag erop, en hoop het op deze manier een beetje overzichtelijk voor mezelf te houden, en een leuk zakcentje voor Tobias bij elkaar te sparen voor zijn grote wens van dit moment. 

Houden jullie ook rekening met de timing als je spullen op Marktplaats zet?